Należy oderwać się od spoglądania na Rzeczpospolitą i Litwę oczyma moskiewskiego zaborcy, bo ogląd ów jest dogodną platformą depolonizacyjną, wykorzystywaną także przez obecnych włodarzy ziem między Bugiem a Dnieprem, a patrzeć na Litwinów jak na jedno z plemion polskich, które z upływem wieków weszło w skład Narodu Polskiego.
Nie może polski narodowiec położyć na szali walki z Rosją o dominację nad obszarem Ziem Utraconych zaniechania obrony praw ojczyźnianych Polaków w krajach ULB, czego żądają od nas międzynarodowi gracze.
W granicach III RP ilość Polaków o silnej tożsamości narodowej wynosi ok. 30-40% społeczeństwa polskiego (a w wielkich miastach i na Ziemiach Odzyskanych ok. 20%), co jest porównywalne z ilością osób deklarujących narodowość polską na Litwie Środkowej, po osiemdziesięciu latach okupacji i funkcjonowania zakazu posługiwania się językiem polskim.
Niechęć Wielomskiego do wartości kształtujących polską tożsamość narodową, niewystarczająco jego zdaniem odpowiadających idealnemu wzorcowi cywilizacji łacińskiej, czego przyczyną, jak uzasadnia, była polska ekspansja terytorialna na niełacińskie ziemie zabużańskie, stawia go w gronie tych, którzy naszą tożsamość pragną zmienić.
Gdybyśmy byli psychicznie przygotowani na powrót na Kresy Wschodnie, to wykorzystalibyśmy odpowiednią sposobność, by beneficjentom ludobójstwa wołyńskiego odebrać nasze południowo-wschodnie województwa
Polacy nie zdołali dotąd przyjąć do wiadomości podstawowych wartości cywilizacji Ukraińców
Walka z polskim nacjonalizmem rozpoczęła się z dniem jego narodzin. W opozycji do nacjonalizmu ustawili się na przełomie XIX i XX w. m.in. polscy monarchiści i konserwatyści uważając, że idea nacjonalistyczna rozbije jedność wieloetnicznej wspólnoty jaką stanowiła I Rzeczypospolita, a którą konserwatyści pragnęli odrodzić. Poza owym zastrzeżeniem nie było jednak istotniejszych różnic programowych pomiędzy konserwatystami >> czytaj …
Kresy Wschodnie są obszarem gniazdowym Ducha Narodu Polskiego. Nie można zrozumieć polskości bez utworów urodzonego w Nowogródku (obecnie Białoruś) Adama Mickiewicza czy urodzonego w Krzemieńcu (obecnie Ukraina) Juliusza Słowackiego.
Rząd światowy popiera ideę jagiellońską dlatego, bo wykorzystuje ją dla własnych celów. Czyni to wbrew naszemu interesowi narodowemu, który wymaga wdrożenia na obszarze Międzymorza idei autentycznie polskiej, a nie poszerzania władztwa globalistów o polskie ziemie Litwy i Rusi.
Żądania Kresowian, aby Polska domagała się od Ukrainy i Republiki Litewskiej poszanowania polskiego dziedzictwa kulturowego oraz praw narodowych naszych rodaków, w tym zwrotu odebranej im ziemi, spotykają się z furią i wściekłymi atakami polityków rzekomo „jagiellońskich”.
Funkcjonujący w polskich mediach i polityce ludzie, którzy z jakichkolwiek powodów, choćby z daleko posuniętej sympatii, utożsamiają się tak bardzo z interesami obcych państw i narodów, że przyjmują od nich nagrody, winni być pod szczególną obserwacją komentatorów polskiej sceny politycznej, o ile nie służb specjalnych Państwa Polskiego.
Nie mamy już złudzeń, że przywódcy polityczni polskiej centroprawicy, ale i wielu narodowców, są autentycznie przekonani, że Wilno i Lwów nie są polskimi miastami. Z przekonania tego wynikają zaś kierunki polityki wschodniej tak Prawa i Sprawiedliwości, Platformy Obywatelskiej, jak i Ruchu Narodowego.
Kontynuując przeglądanie strony, wyrażasz zgodę na używanie przez nas plików cookies. więcej informacji
Aby zapewnić Tobie najwyższy poziom realizacji usługi, opcje ciasteczek na tej stronie są ustawione na "zezwalaj na pliki cookies". Kontynuując przeglądanie strony bez zmiany ustawień lub klikając przycisk "Akceptuję" zgadzasz się na ich wykorzystanie.